Wtorek, 19 marca 2024 r. | imieniny: Józefa, Bogdana
Turystyka i Zabytki PDF Drukuj Email

Borzęcin leży kilkanaście kilometrów na północny-wschód od Brzeska. By tu dojechać można wybrać drogę przez Szczepanów i Przyborów lub przez Mokrzyska i Rudy-Rysie. W obu przypadkach trasa liczy niespełna 20 kilometrów. Na miejscu przekonamy się, że Borzęcin to miejscowość niezwykle rozległa. Jest największą wsią w powiecie brzeskim i jedną z największych w Małopolsce. Ciągnie się wzdłuż obu brzegów Uszwicy na długości aż sześciu kilometrów. Ze względów praktycznych miejscowość zamieszkiwaną obecnie przez 3700 osób podzielono na dwa sołectwa: Borzęcin Górny i Borzęcin Dolny. Funkcjonują tam też dwie osobne parafie. Wieś została założona prawdopodobnie w XIV wieku. Rok 1364 to udokumentowana data erygowania w Borzęcinie parafii. Według spisu podatkowego z 1536 roku w Borzęcinie mieszkało 87 kmieci. Pod koniec XVI stulecia we wsi działała już szkoła przykościelna, co świadczyć może o zamożności tutejszych mieszkańców. W latach 1655-1657 miejscowość padła ofiarą najazdów i grabieży wojsk szwedzkich, a następnie siedmiogrodzkich. Do 1782 roku Borzęcin wchodził w skład tzw. „klucza radłowskiego”, czyli wsi stanowiących uposażenie biskupów krakowskich.

Bodzantin, Bodzanczinek, Bodzanczin…

Nazwa miejscowości na przestrzeni lat ulegała istotnym zmianom. Funkcjonowała w dokumentach jako: Bodzantin, Bodzanczinek, Bodzanczin, Borzęczyn, Bodzcinek, Bożęcin, Bożęcinek, Bożencinek i w końcu Borzęcin. Po pierwszym rozbiorze Polski wieś weszła w skład cesarstwa austriackiego. W 1820 roku zaborca sprzedał Borzęcin oraz sąsiednią Bielczę osobom prywatnym. W 1834 roku ten sam los spotkał Przyborów i Łęki. Od roku 1867, kiedy to władze austriackie w wyniku reformy administracyjnej powołały powiat brzeski, Borzęcin wchodzi w jego skład. Od 1935 roku miejscowość posiada status gminy. W obecnym kształcie funkcjonuje ona od 1976 roku. Wówczas to po reformie administracyjnej likwidującej na ponad 20 lat powiaty, do gminy Borzęcin przyłączono Przyborów i Łęki. Wcześniej miejscowości te należały do zlikwidowanej gminy Szczepanów. Ostatnia reforma administracyjna z 1998 roku nie zmieniła granic gminy. W jej skład, prócz Borzęcina, wchodzą jeszcze: Bielcza, Przyborów, Waryś, Łęki i Jagniówka.

Sielskie krajobrazy

Równinny krajobraz gminy Borzęcin (na południu lekko pofałdowany) charakteryzują rozległe połacie łąk i pól uprawnych oraz stosunkowo duże obszary leśne. Podkreślić należy, że aż 70 proc. jej powierzchni zajmują tereny chronionego krajobrazu: od zachodu jest to Bratucicki Obszar Chronionego Krajobrazu, a od wschodu – Radłowsko-Wierzchosławicki Obszar Chronionego Krajobrazu. Lasy zajmują prawie jedną czwartą powierzchni gminy. Tworzą kilka zwartych płatów rozmieszczonych na obrzeżach wschodniej i zachodniej granicy gminy. Zachowały się tutaj lasy o stosunkowo dużym stopniu naturalności. Na ich terenie znajdują się gdzieniegdzie bagna, moczary, małe torfowiska i oczka wodne.

Na terenach kompleksów leśnych i łąkowych występują zbiorowiska wielu rzadkich i chronionych gatunków roślin. Są to m.in.: szafran spiski, długosz królewski, rosiczka okrągłolistna, widłak torfowy, grążel żółty, wawrzynek, storczyk plamisty i szerokolistny. Tereny leśne, jeziora, rzeki, bagna i łąki zamieszkuje też wiele gatunków zwierząt - w tym sarny, jelenie, dziki, daniele i zające. Są również gatunki chronione takie jak wydra, wiewiórka, orzesznica, łasica, gronostaj czy bóbr. W ekosystemach wodnych bardzo licznie reprezentowane są ptaki, m.in.: perkoz, zausznik, kaczka krzyżówka, cyranka, kurka wodna, czajka, rybitwa czarna, rokitniczka, mewa pospolita. Na otwartych polach gniazdują m.in. kuropatwy, przepiórki i bażanty. W nadrzecznych zaroślach i pastwiskach spotkamy wiele gatunków ptaków łęgowych, w tym bociana białego, bociana czarnego, jerzyka, płomykówkę czy sierpówkę.

Sielskie krajobrazy okolic Borzęcina docenia coraz więcej turystów, zwłaszcza tych, którzy preferują wypoczynek w gospodarstwach agroturystycznych. W ostatnich latach powstaje ich tutaj coraz więcej. Gospodarstwa oferują blisko 150 miejsc noclegowych. A jako, że rozwój agroturystyki sprzyja rozwojowi rolnictwa ekologicznego, to coraz liczniejsze gospodarstwa agroturystyczne, oprócz wypoczynku na łonie nieskażonej natury, oferują też turystom zdrową żywność. Szczególną atrakcją gminy Borzęcin są lasy pełne runa leśnego, dzikich zwierząt i ptaków. Słyną one zwłaszcza wśród grzybiarzy, którzy wiedzą, że z borzęcińskich lasów prawdziwki można przynosić koszami. Z tego też względu największą imprezą plenerową organizowaną przez lokalny ośrodek kultury jest Borzęckie Święto Grzyba. Organizowana w sierpniu impreza przyciąga zarówno ciekawymi konkursami, pokazami, jak i degustacją potraw przygotowywanych z grzybów. Corocznie do Borzęcina na gminne święto przyjeżdża kilkadziesiąt tys. gości, a na scenie prezentują się największe gwiazdy polskiej i zagranicznej sceny muzycznej.

Malownicze wyrobiska

W okolicach Borzęcina sporo jest malowniczych wyrobisk pożwirowych. Na terenie gminy funkcjonuje kilka kopalni kruszyw – w Bielczy, Warysiu, Jagniówce oraz w Borzęcinie Dolnym. Wyrobiska nieczynnych już kopalni zamieniane są na zbiorniki wodne, rekreacyjne oraz łowiska wędkarskie. Wśród pożwirowych łowisk na uwagę zasługuje łowisko „Aktywny Wypoczynek” w Przyborowie oraz łowisko wspólnoty wędkarskiej. W Przyborowie, również przy drodze w kierunku Szczepanowa, od ponad 10 lat funkcjonuje łowisko „Zbyszko”. Można w nim złowić m.in.karpia, amura, pstrąga, lina, suma i tołpygę białą. Na pograniczu Przyborowa i Rudy-Rysie są również stawy hodowlane przylegające do lasu Łachmaniec na granicy z gminą Szczurowa. Malowniczo wyglądają zwłaszcza z lotu ptaka. Mają ok. 40 ha powierzchni, więc nie sposób je przegapić. Wędkarzy można też spotkać przy oczkach wodnych wśród łąk na tzw. Białych Ługach – niedaleko wschodnich obrzeży Borzęcina. Dla zwiększenia atrakcyjności turystycznej gminy władze planują w przyszłości utworzenie akwenów wodnych na bazie wyrobisk pożwirowych. Ich szacunkową powierzchnię w perspektywie zakończenia eksploatacji określa się na około 250 ha. Na razie wyrobiska można podziwiać, a przed kąpielą zdecydowanie przestrzegamy. Nieprzygotowane do tego celu wyrobiska są bardzo niebezpieczne.

Szlakiem przydrożnych kapliczek

Bez względu na to, od której strony do Borzęcina podążamy, naszej uwadze nie ujdzie z pewnością wielość przydrożnych kapliczek i krzyży, będących istotnym elementem krajobrazu kulturowego okolic tej miejscowości. Na terenie gminy znajduje się sześć przydrożnych kapliczek budynkowych oraz 51 kamiennych krzyży i figur. Najstarsze pochodzą z osiemnastego wieku. Do najcenniejszych obiektów tego typu należy zaliczyć kapliczkę św. Floriana w Łękach (nieopodal remizy strażackiej), postawioną przez mieszkańców wsi w 1760 roku. Wewnątrz kapliczki, kształtem przypominającej niewielką dzwonnicę, znajduje się licząca 250 lat drewniana figura św. Floriana wykonana przez anonimowego snycerza. Przy głównej ulicy Łęk, blisko granicy z Przyborowem, stoi kapliczka św. Rozalii zbudowana z nieznanej fundacji w 1888 roku. W jej wnętrzu znajduje się niewielki polichromowany ołtarzyk z drewnianą rzeźbą św. Rozalii pośrodku oraz Serca Jezusa i serca Najświętszej Maryi Panny po bokach. Z tego samego roku pochodzi kapliczka Jana Kądziołki na granicy Łęk i Przyborowa. W jej wnętrzu znajduje się mały ołtarzyk z ludową rzeźbą Chrystusa upadającego pod krzyżem. Najstarsza kapliczka w samym Borzęcinie pochodzi prawdopodobnie z drugiej połowy XVIII wieku. Stoi przy parceli nr 66, przy ulicy ciągnącej się wzdłuż lewego brzegu Uszwicy, a przedstawia św. Jana Nepomucena. Cenna jest również figura Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny na przyulicznej części parceli nr 459. Jej autorem i fundatorem jest borzęciński rzeźbiarz Adeodat (Teodor) Jan Martyński, który na wspomnianej parceli posiadał swoją pracownię. Figura wykonana została w drugiej połowie XIX wieku.

Zabytkowy kościół parafialny

Dwie cenne rzeźby Martyńskiego można też obejrzeć przy kościele parafialnym pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Borzęcinie. Znajdują się one na filarach północnej części ogrodzenia świątyni. Są to posągi Serca Jezusa i Matki Boskiej. Wykonane zostały na przełomie lat 60. i 70. XIX w. Z kolei na zachodniej części ogrodzenia kościoła znajdują się rzeźby św. Kazimierza i św. Jana Kantego autorstwa Wojciecha Samka z Bochni. Niezwykle cennym zabytkiem jest sam kościół. Wznoszony był w latach 1680-1720 na miejscu stojącego w tym miejscu wcześniej drewnianego kościoła. Niestety już w 1802 roku nowy kościół uległ niemal całkowitemu zniszczeniu w wyniku pożaru. Podjęta rychło odbudowa połączona z rozbudową trwała niemal 50 lat. W 1854 r. dobudowano po obu stronach korpusu niskie nawy boczne. Ostateczny kształt świątynia przybrała w latach 1912-1917. Plan rozbudowy opracował wzięty wówczas architekt Jan Sas-Zubrzycki. W wyniku przebudowy kościół został wyraźnie przekształcony i powiększony. Dobudowane zostały wieloboczne kaplice, nowa zakrystia, zachodni przedsionek z wnęką portalową i nowym portalem głównego wejścia, a przede wszystkim okazała sześćdziesięciometrowa wieża. Po przebudowie borzęcińska świątynia jest budowlą trzynawową, bazylikową z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Barokowy charakter świątyni ustąpił stylowi eklektycznemu.

Najcenniejszym dziełem sztuki znajdującym się w kościele jest późnogotycka Pieta z I połowy XVI wieku, umiejscowiona w ołtarzu Ukrzyżowania. Innymi godnymi uwagi dziełami są ponadto cudami słynący obraz Matki Boskiej Borzęcińskiej z XVII lub XVIII w., późnobarokowy ołtarz boczny z I. połowy XVIII w. i neobarokowy z wieku XIX, murowana chrzcielnica z II. połowy XVII w. oraz rzeźbiona grupa Ukrzyżowania z wieku XVIII lub XIX. Interesującym dziełem polskiej rzeźby XIX w. jest ołtarz boczny wraz z figurą Chrystusa Ukrzyżowanego. Jest to prawdopodobnie dzieło Franciszka Wyspiańskiego - ojca sławnego artysty, Stanisława.

Borzęcińska zabudowa

Ważną częścią krajobrazu okolic Borzęcina jest zabytkowa, drewniana zabudowa poszczególnych wsi i przysiółków. Do dnia dzisiejszego zachowało się tutaj około 200 drewnianych chałup i domów mieszkalnych (w tym 97 zabytkowych, czyli powstałych w końcu XIX i pierwszej ćwierci XX wieku) oraz ponad 350 drewnianych stodół i innych budynków gospodarczych (w tym 117 zabytkowych). Andrzej B. Krupiński w wydanej w 2010 roku tece „Zabytki Ziemi Borzęcińskiej” zauważa, że dzięki temu niespotykanemu już gdzie indziej nasyceniu architekturą tego typu, teren gminy uchodzić może za rzadko spotykane już w Polsce, niezwykle atrakcyjne i urokliwe „zagłębie” dawnego budownictwa wiejskiego. Najstarsze drewniane chaty mają konstrukcję zrębową. Zbudowane są z sosnowych bali połączonych na węgłach na tzw. „jaskółczy ogon”. Pokrywają je dwuspadowe dachy o trójkątnych odeskowanych szczytach. Wnętrza mają charakter jednotraktowy. Najstarsze domy pochodzą z lat 70. i 80. XIX wieku. Znajdują się w Borzęcinie, ale także w pozostałych miejscowościach gminy. Najstarsze stodoły również powstały pod koniec XIX wieku. Są budynkami wzniesionymi z drewnianych bali na planie prostokąta. Charakteryzują je wysokie dwuspadowe dachy. Stodoły ciągną się zwartym szeregiem zamykając granice działek siedliskowych.

Cmentarze wojenne

Na terenie gminy Borzęcin znajduje się pięć cmentarzy wojennych, będących pamiątką krwawych starć armii Austrii, Prus i Rosji podczas I wojny światowej. Są to cmentarze: w Borzęcinie nr 266, w Warysiu nr 267, w Przyborowie nr 272 i 274 oraz w Bielczy nr 279. Pochowani są na nich żołnierze, którzy zginęli w latach 1914 i 1915 podczas walk toczonych pomiędzy Rabą a Dunajcem. W sumie spoczywa na nich 481 żołnierzy (z armii austrowęgierskiej – 316, niemieckiej – 35, rosyjskiej – 130). Zobaczyć warto zwłaszcza nekropolię wojenną w Borzęcinie. Znajduje się ona na cmentarzu parafialnym, usytuowanym około 200 metrów na południe od kościoła. Kwatera, w której pochowani są wojskowi znajduje się w południowej części cmentarza. Spoczywa w niej 21 Węgrów, 11 Rosjan i 28 żołnierzy armii austrowęgierskiej innych narodowości. Cmentarz założony został na układzie symetrycznie uszeregowanych w jednej linii 32 grobów oznaczonych betonowymi stellami z krzyżami oraz emaliowanymi tabliczkami, na których widnieją nazwiska poległych. Pośrodku znajduje się masywny pomnik z ciosów piaskowca. Nekropolie zaprojektował Robert Motke. Na cmentarzu parafialnym znajduje się również kwatera wojskowa w Bielczy. Z kolei cmentarz wojenny w Warysiu znajduje się na zachodnim skraju Lasów Radłowskich. Cmentarz nr 272 w Przyborowie usytuowany jest na piaszczystej wydmie w pobliżu drogi wojewódzkiej Brzesko – Szczurowa, natomiast nekropolia nr 274 znajduje się około 300 metrów w lewo od drogi Szczepanów – Przyborów. Gmina Borzęcin to również miejsce martyrologii Romów, do którego rokrocznie wędruje Międzynarodowy Tabor Pamięci. Na cmentarzu w Bielczy znajduje się zbiorowa mogiła Romów, zamordowanych w przysiółku Biedacz. Podobnej zbrodni hitlerowcy dokonali na Romach w lesie radłowskim w Borzęcinie Dolnym.

Dwór ziemiański w Przyborowie

W Borzęcinie i jego okolicach znajdziemy też przykłady dworów. Jeden z nich znajduje się w Borzęcinie (na południowym krańcu górnej części wsi, po lewej stronie Uszwicy), a drugi w Przyborowie. Skromniejszy dwór w Borzęcinie powstał w pierwszej połowie XIX wieku, choć obecny kształt uzyskał on dopiero na przełomie XIX i XX wieku. Jego budowniczym był ówczesny właściciel folwarków klucza radłowskiego (w tym również Borzęcina) baron Wilhelm Badenfeld. Z tego samego okresu pochodzi dwór ziemiański w Przyborowie. Wieś ta w 1834 roku trafiła w ręce Jakuba Łasińskiego, który kupił ją na licytacji od austriackiego skarbu państwa. Nowy nabywca dwór postawił na pewno przed rokiem 1847. Na przełomie lat 70. i 80. XIX wieku Łasińscy dokonali jego gruntownej przebudowy. Dwór został wówczas powiększony o nowo wzniesioną piętrową część zachodnią z przybudowaną od strony parku klasycystyczną, czterokolumnową galerią widokową. Zgodnie z panującą wówczas modą pojawiły się również neogotyckie elementy wystroju architektonicznego (strzępiaste szczyty, wieżyczki i wykusiki). Po raz drugi dwór przebudowany został na początku XX wieku. Wówczas to przy północnej ścianie szczytowej powstał taras widokowy ze schodami prowadzącymi na nowo założony podjazd i do parku. Po wojnie dwór przejął Skarb Państwa. Przez wiele lat służył jako budynek administracyjny Państwowemu Gospodarstwu Rybnemu. Obecnie pozostaje w administracji Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa, a użytkuje go prywatny dzierżawca – właściciel Gospodarstwa Rybackiego. Warto wiedzieć, że w parku podworskim spotkamy liczne okazy starodrzewu grabowego, lipowego i dębowego oraz grupę drzew egzotycznych. Będąc w Przyborowie warto też zobaczyć budynek zwany „Bezardówką”, usytuowany na południowym krańcu wsi, niedaleko dworu Łasińskich. Jego właścicielem był pułkownik Johan Ritter von Bezard, a później jego sławny syn profesor Jan Bezard – wynalazca busoli polowej.

Neogotycki kościół w Bielczy

W sąsiadującej z Przyborowem Bielczy wart obejrzenia jest wzniesiony w latach 1906-1908 kościół parafialny zaprojektowany przez Jana Sas-Zubrzyckiego. Dwunawowa świątynia z transeptem i węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie zbudowana jest z cegły i kamienia. Po bokach znajdują się dwie przybudówki zakrystyjne. Krótsza od głównej nawa boczna przechodzi w kwadratową wieżę usytuowaną z boku. Od frontu przed nawą główną znajduje się przedsionek z przyległą wieżyczką schodową. Z kolei z boku – po przeciwnej stronie nawy bocznej usytuowana jest trójboczna kruchta. Na zewnątrz korpus opięty jest przyporami. Ołtarz główny oraz dwa ołtarze boczne wykonał znany rzeźbiarz okresu międzywojennego – Wojciech Samek. W ołtarzu głównym znajduje się rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem, wykonana przez Kazimierza Cieślę oraz posągi św. Piotra i Pawła. W ołtarzach bocznych stoją rzeźby Serca Pana Jezusa i św. Franciszka. W kaplicy znajduje się ołtarz o charakterze barokowym z około połowy XIX w., przeniesiony z dawnej kaplicy mszalnej, z rzeźbą Matki Boskiej z Dzieciątkiem z końca XIX w. Warta uwagi jest też pochodząca z I. połowy XIX w. ludowa rzeźba Chrystusa Upadającego pod krzyżem, która znajdowała się w kapliczce stojącej na miejscu dzisiejszego kościoła.

Trasy rowerowe

Okolice Borzęcina doskonale nadają się do uprawiania turystyki rowerowej. Można odbyć liczącą 20 km trasę historyczną oraz nieco dłuższą, bo liczącą 25 km trasę krajoznawczo-przyrodniczą. Obie mają charakter pętli, której początek i koniec usytuowano w Borzęcinie. Trasy nie są oznakowane, dlatego poniżej przedstawiamy ich opisy.

I Trasa historyczna: Borzęcin (szkoła) - Granice - Granice (Bagno) - Waryś (Pasieka) Bielcza (Grady) - Bielcza (Góry) - Bielcza (kościół) - Granice - Borzęcin (kościół).

Wycieczkę rozpoczynamy z parkingu przy Zespole Szkół w Borzęcinie. Stamtąd, przejeżdżając obok GOK-u, kierujemy się w stronę zabytkowego kościoła pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Następnie kierujemy się w stronę cmentarza, na którym znajdują się mogiły żołnierzy, poległych w czasie I wojny światowej. Wędrując aleją główną możemy zobaczyć zabytkowe XIX-wieczne nagrobki i grobowce należące do rodziny Sławomira Mrożka i literata Pawła Staśko. Opuszczamy cmentarz i ruszamy w stronę Granic. Jadąc asfaltową drogą mijamy pola uprawne tzw. Gizówką. Po przejechaniu ok. 700 m mijamy mały, biały mostek. Skręcając za nim w lewo, możemy dojechać do miejsca, w którym stała legendarna stara karczma. Po drodze mijamy figurki Matki Bożej - pierwsza pochodzi z 1929 r., druga – z 1883 r. Docieramy do Granic. Na drugiej krzyżówce skręcamy w lewo i leśną drogą dojeżdżamy do Warysia (Pasieki). Tu skręcamy w prawo i udajemy się w kierunku Bielczy. Po ok. 1,5 km skręcamy w lewo w leśną drogę.

Po prawej stronie mijamy Kamieniec, dawne kąpielisko i przystań dla wędkarzy. W tym miejscu możemy zrobić przerwę. Po krótkim odpoczynku ruszamy na południowy wschód. Leśną drogą docieramy do leśniczówki w Bielczy. Miłośnicy zwierząt mogą tu podziwiać stado danieli hodowanych przez miejscowe służby leśne. Następnie kierujemy się do centrum Bielczy pod bar. Obok budynku skręcamy w lewo i po ok. 400 m dojeżdżamy do stadionu. Mijając go, kierujemy się w stronę lasu, gdzie możemy zobaczyć piękną Figurę Matki Bożej Niepokalanej i umocowane na drzewach stacje drogi krzyżowej. Jadąc dalej w lewo wąską dróżką dojeżdżamy do tzw. „Piekiełka”, gdzie znajduje się strzelnica oraz miejsce na rozpalenie ogniska. Stamtąd kierujemy się do centrum Bielczy, gdzie warto zobaczyć zabytkowy neogotycki kościół pw. Matki Bożej Anielskiej.

Spod kościoła ruszamy na północ i na rozwidleniu dróg kierujemy się w prawo. 300 m dalej zobaczymy cmentarz. Tu także znajdują się groby żołnierzy wielonarodowej armii austrowęgierskiej oraz zbiorowa mogiła Cyganów, mieszkających na Biedaczu, wymordowanych w czasie II wojny światowej. Podążając w kierunku Warysia, można podziwiać piękne krajobrazy, w które wtapiają się punkty widokowe (ambony) przeznaczone dla myśliwych. Dojeżdżając do żwirowni, skręcamy w lewo w drogę do niej prowadzącą. Mniej więcej w jej połowie (po lewej stronie, w małym lasku), znajduje się zapomniana zbiorowa mogiła mieszkańców okolic Borzęcina, którzy w latach 30-tych XIX wieku masowo umierali na cholerę. Jest to tzw. cmentarz choleryczny.

Wyjeżdżając z polnej drogi, zobaczymy pod sosną starą zniszczoną upływem czasu, wapienną figurkę. Tu skręcamy w prawo i jedziemy w stronę Granic. Po drodze mijamy las. Po dotarciu do Granic, na skrzyżowaniu, skręcamy w lewo i kierujemy się w stronę Mostu Dworskiego. Tuż przed nim możemy skręcić w lewo, aby po pokonaniu 700 m zobaczyć starą zaporę. Wracając wałem wzdłuż Uszwicy, mijamy kościół i jadąc prosto, kierujemy się w stronę szkoły. Tu na parkingu możemy zakończyć naszą wycieczkę.

II Trasa krajoznawczo-przyrodnicza: Borzęcin (szkoła) - Czarnawa - Białe Ługi - Borzęcin Dolny - Przymiarki - Borzęcin GOK.

Wycieczkę rozpoczynamy spod Gimnazjum im. Jana Pawła II w Borzęcinie Górnym, udając się w kierunku północno-wschodnim w stronę Czarnawy, gdzie zatrzymujemy się na krótki spacer po lesie. W czerwcu możemy nazbierać jagód, a w miesiącach letnich i jesiennych różne gatunki grzybów. Po krótkiej przerwie znowu wsiadamy na rowery i wyruszamy w dalszą trasę. Leśną ścieżką dojeżdżamy do „Białych Ługów”. W letnich miesiącach z uwagi na bezpieczeństwo nie zalecamy kąpieli, ale możemy się poopalać i mile odpocząć wśród stawów, pól i lasów oraz pokarmić łabędzie. Jadąc dalej prosto, dojeżdżamy do drogi krajowej (trasa Tarnów-Kraków) i kierujemy się na zachód w kierunku Borzęcina Dolnego. Drogą asfaltową docieramy do mostu w Borzęcinie Dolnym, przez który przejeżdżamy i tuż za nim skręcamy w lewo, kierując się w stronę „Jackówki”. Mostem zwanym Wielką Ławą przejeżdżamy na drugą stronę rzeki. Jadąc wałem wzdłuż Uszwicy kierujemy się w stronę szkoły. Na trasie możemy podziwiać przydrożne kapliczki.

Przez teren gminy Borzęcin biegnie też oznaczona kolorem niebieskim trasa rowerowa z Bogumiłowic w sąsiedniej gminie Wietrzychowice do Szczepanowa w gminie Brzesko (szlak ma około 20 km długości, na terenie gminy biegnie przez Borzęcin i Przyborów). Popularnością cieszy się również przebiegająca częściowo przez gminę Borzęcin trasa z Tarnowa-Mościc do Biadolin. Oznaczona jest kolorem zielonym, a na terenie gminy Borzęcin biegnie przez Jagniówkę, Borzęcin i Bielczę.

Share/Save/Bookmark
 
© 2011 Oficjalny Portal Gminy Borzęcin
designed by Mariusz Zawistowicz, Coded by Rafał Bakalarz

Zgodnie z Art.173 ust.4, pkt.3 informujemy, iż w celu optymalizacji treści dostępnych w naszym portalu, dostosowania ich do indywidualnych potrzeb każdego użytkownika, jak również dla celów statystycznych korzystamy z informacji zapisanych za pomocą plików cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies użytkownik może kontrolować za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Dalsze korzystanie z naszych serwisów internetowych, bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies.
polityka cookies.

Akceptuje cookies na tej stronie.

EU Cookie Directive Module Information